De eerste maand overleefd! YES

Na alweer een maand hier te zijn en tot mijn grote schrik te ontdekken dat mijn laatste blog alweer te lang geleden is.. leek het mij een goed idee er weer een te schrijven.
In de afgelopen 3 weken heb ik weer een heleboel leuke, bijzondere en interessante dingen mee gemaakt.

In de tweede week van onze stage hebben Hannah en ik gekozen om de operatiekamers onveilig te maken met onze aanwezigheid. Hier hebben we veel verschillende operaties bij mogen wonen en veel geleerd van het menselijke lichaam. Ook hebben we mogen ervaren dat het krijgen van een nieuwe heup of knie niet zonder wrikken of wreken gaat.. er was een moment dat we letterlijk een soort van staafmixer het lichaam in zagen gaan om de boel vanbinnen glad te slijpen.. autsjjjj! Gelukkig was de patiënt onder narcose en kreeg er dus niks van mee. Daarnaast hebben we nog wat operaties gezien bij grote en kleine jongens die een probleempje hadden met een nog niet ingedaalde teelbal. Omdat dit de kans op teelbalkanker met ongeveer 35% vergroot is het van belang dat dit zo snel mogelijk aangepast zou worden. Een van de jongens had zelfs 3 teelballen, dit was allemaal erg interessant en we weten nu ook hoe dat er allemaal vanbinnen uitziet... De jongens van de groep hadden alleen wel wat meer moeite met deze operatie bekijken ;)
Het is goed om te zien dat hier op de OK steriel werken wel van belang is en iedereen zich hier ook strikt aan de regels houdt. Wat me opviel is de telefoontjes die tijdens de operatie vaak gepleegd werden, dat er afspraken gemaakt werden met vrienden of vriendinnen en dat zelfs de chirurg soms tijdens het snijden aan het bellen was (wel steriel uiteraard anders zou hij regels overtreden...). De deuren van de OK staan vaak nog open als de operatie al begonnen is, scheldende chirurgen (door verkeerd ingeschatte operaties), huid dat weggegooid wordt door een foutje tijdens een huidtransplantatie (uiteraard kwam de patiënt dit nooit te weten) en zelfs patiënten die half wakker worden tijdens een open hart operatie (hier was ik zelf helaas niet bij). De allerlaatste dag op de OK hebben we meegelopen met een hele aardige zuster die ons eindelijk ook een rondleiding gegeven heeft op de OK. Ze heeft ons ook rondgeleid in een operatiekamer en wel zoveel uitgelegd dat we de eerstvolgende operatie mochten assisteren. We mochten de verpleegkundige die alle operatiematerialen steriel aan moest geven assisteren. Dit was supergaaf!

Na onze tweede week stage waren we al zo ontzettend uitgeput van de zware stageweken dat we besloten lekker een weekendje uit te rusten in Swakopmund. Dit is een leuk stadje aan de zee in west Namibië met een duitse sfeer. Waar het in windhoek zweten puffen en steunen is, was het in Swakopmund ineens klappertanden, dikke truien en zeuren dat het koud was (lees 18 graden). De zee was erg mooi en ons hostel had (bijna) uitzicht op zee! Veel wegen zijn hier van zand wat het plaatsje ook een leuk effect geeft (ik dacht eigenlijk dat ze overal aan het verbouwen waren eerst...). We hebben met z'n allen een heerlijke wandeling langs het strand gemaakt om af te sluiten bij de meest lekkere foodtruck-aanzee ooit! Na lekker wat gegeten te hebben moest we naar huis racen om met onze leuke gidsen een sightseeing in Walvisbaai te doen. Na een hele fotoshoot gehouden te hebben bij een groep flamingo's (die iedereen net iets leuker vond dan ik zelf) zijn we doorgereden naar onze bestemming; Dune 7, de hoogste zandduin te wereld. Onderaan wachtte ons een leuke verassing; nergens een trap of liftje te bekennen.. we mochten zelf deze bijna 400 meter hoge duin beklimmen waarbij we bij elke 2 stappen er weer 1 naar beneden gleden. Na veel geploeter, gesteun, zandhappen en zandhoesten is uiteindelijk iedereen op de top aangekomen.. en wat je daar zag was daadwerkelijk adembenemend. Uitzicht over alle duinen met in de verte de zee waar de zon aan het ondergaan was... Na ook hier weer de nodige fotoshoots te hebben gehouden (en ja ook ik heb geposeerd) hebben we samen in stilte naar de zonsondergang gekeken.. wat mooi!! Het leukste moment kwam nu, met een aantal zijn we van de duin afgerend, of eigenlijk in mijn geval gerold.. ik kon namelijk weer eens niet gewoon mijn ene been voor de andere zetten.. te typisch.
De volgende dag hebben we een gave Quadbike-tocht gemaakt door de geweldige zandduinen, zo hard mogelijk in een rijtje achter elkaar aan racen, kijken waar de grens ligt van wat je mag doen en zo hoog mogelijk de duin oprijden in de hoop dat je de quad nog kan draaien om weer naar beneden te rijden..ik vond het gaaf!(onze gids vond ons helaas iets minder gezellig) De dag gezellig afgesloten door met zijn allen een hapje te eten op het meest uiterlijke puntje van de pier, heerlijk gegeten en wat was dit ook weer lekker en vooral gezellig. Want ik moet nog wel even benadrukken dat we een hele gezellig groep hebben!!
De volgende en alweer laatste dag stond voor mij de activiteit op de planning waar ik misschien nog wel het meest naar uitgekeken heb: Sandboarden. We reden naar een andere kant van de duinen om vervolgens met uitrusting en board (WEER!) de hoge duin te beklimmen, gelukkig was deze ietsje lager dan dune 7. Eenmaal boven vloog het zand ons letterlijk om de oren en dit is helaas niet meer gestopt. We kregen uitleg hoe we moesten sandboarden (lees; zo veilig mogelijk zonder al te veel rollen beneden konden komen). Dit is te vergelijken met snowboarden, maarja its in the name, dan op zand. Gelukkig was ik erg goed in sandboarden en heb ik de duinen meerdere keren van heel dichtbij gezien. Nadat iedereen klaar was om steeds de duin weer op te moeten buffelen mochten we nog een paar keer lay-down sandboarden. Hierbij lig je op je buik op een plank en ga je bijna recht naar beneden van de duin af, je snelheid werd gemeten en ik bleek wel 61km/h te gaan.. pffff
Na deze supergave ochtend hadden we nog een lekkere lunch en kwamen we erachter dat we meer zand verzameld hadden dan verwacht. Dit zand hebben we nog enkele dagen met ons mee mogen dragen ondanks de douchebeurten en zwempartijtjes bij terugkomst in Windhoek. Al met al een supergaaf weekend!

Na het gave weekend was het tijd om weer stage te gaan lopen en dit keer op de maternity (verloskunde/kraam/neonatologie). Dit is een apart gebouw naast het ziekenhuis waar de temperatuur op standje Sauna staat (iets met geen geld voor warmhoudcouveuses ofzo?) De eerste 2 dagen hebben we vrouwen gevolgd die bijna aan het bevallen waren. Na de rondleiding op de afdeling liepen we toevallig een kamer in waar iemand net bevallen was. De pasgeboren baby werd meegenomen voor controles en we besloten mee te lopen. Met als gevolg de vraag of we wel even bij het kindje konden blijven, zo hebben we een uur van een ontzettend mooi en lief klein pasgeboren meisje mogen genieten.. super was dat!! De volgende dag hebben we een keizersnede en een natuurlijke bevalling mee mogen maken, dit was een zware bevalling voor de vrouw en ook voor het mentale gedeelte van Hannah..die weet nu zeker dat ze kinderen gaat adopteren ;) gelukkig voor Hannah gingen we de laatste 2 dagen naar de neonatologie. Een afdeling waar op dat moment ongeveer 40 miniscule babytjes lagen, de een wat sterker en gezonder dan de ander. Ik liep mee met de zuster die verantwoordelijk was voor de 3 meest kritieke baby'tjes die in de isoleer lagen. Dit omdat ze allemaal een infectieuze ziekte hadden. De isoleer was helaas net zo dicht als een open raam. Na uitleg van de verpleegkundige heb ik de controles gedaan die elk uur gedaan moesten worden en daarna gerapporteerd. Dit was erg leuk om te doen omdat de baby'tjes zo ontzettend klein waren. Later hielp ik de moeder van het kleinste kindje met verschonen van het bedje, die moest lachen omdat ik erg zenuwachtig was het kleine meisje op te tillen.
Er lagen op dat moment 3 kleine meisjes. Het kleinste meisje was nog maar 885 gram.. heel klein en zo kwetsbaar. Ook lag er een meisje met het syndroom van down. Het hartverscheurende verhaal hierbij was dat ze een hartafwijking had in de vorm van een gat in het tussenschot van het linker en rechterdeel van het hart. In normale omstandigheden zou zij geopereerd kunnen worden in kaapstad en zou dit gefinancierd worden. Helaas omdat dit meisje 'pech' heeft gehad door het syndroom van down te hebben gold dit niet voor haar. Voor haar zou er geen toekomst zijn en daarom was het beleid op de afdeling dat ze van de beademing af zou gaan wanneer dit kon en ze haar dan langzaam haar laatste uren in zouden laten gaan en ze zou sterven.. dit is afgelopen week uiteindelijk ook gebeurt.. dit maakte me eigenlijk toch wel heel erg boos en verdrietig vanbinnen. Het was naar om te weten dat ze zou komen te overlijden terwijl ze eigenlijk gewoon geholpen had kunnen worden... bah!
Toen ik na mijn pauze terug kwam, kwam ik tot de ontdekking dat er niemand bij de isoleerkamers stond(dit is ten alle tijden verplicht!!) na het zoeken van mijn verpleegkundige begeleider werd ik naar de isoleerkamers gestuurd met de opdracht alvast de controles te gaan doen. Een spannende 1,5 uur later was mijn dienst bijna afgelopen en stond ik nog steeds alleen op de isoleerkamers, zonder echt verstand te hebben van minibaby'tjes. Gelukkig kwam mijn begeleider eindelijk terug en bedankte me voor het oppassen op de baby's en ze was blij me te kunnen vertrouwen met de kleintjes... ik wil niet weten wat er allemaal had kunnen gebeuren....

Na deze weken was er weer een weekend aangebroken waarin we even bij konden komen. We zijn nu een paar keer naar warehouse theatre geweest. Een gezellige kroeg waar live bandjes optreden. Na een van de avonden wilde we nog een dansje wagen en zijn we per toeval terecht gekomen in een karaokebar waar we de Noorse verpleegkundestudenten tegenkwamen. Na een gekke gezellige avond en daarna het hele huis thuis wakker gemaakt te hebben zijn we ook toen lekker gaan slapen. Na een andere gezellige avond in warehouse theatre zijn we nog wezen stappen in club london, een echte discotheek(naast de karoakebar) waar we de nodige danspasjes gewaagd hebben.

Volgens mij heb ik weer veel te veel over deze geweldig reis/stage verteld dus ik vind het voor nu weer mooi geweest! Tot de volgende keer!
Liefs